جمعی که با قناعت جاوید خو کنند

خود را چوگوهر انجمن آبروکنند

حیرت زبان شوخی اسرار ما بس است

آیینه مشربان به نگه گفتگوکنند

محجوب پردهٔ عدمی بی حضور دل

پیدا شوی گر آینه ات روبروکنند

آنجاکه عشق خلعت رسوایی آورد

پیراهنی که چاک ندارد رفو کنند

لب تشنهٔ هوای ترا محرمان راز

چون نی به جای آب نفس درگلوکنند

نقش خیال و خامهٔ نقاش مشکل ست

ما را مگر به فکر میان تو مو کنند

آیینه است ، گاه خطا، رنگ اهل شرم

بی دستگاه شامه گل چشم بوکنند

شوخی به سیر عالم ما ره نمی برد

چشمی مگر در آبلهٔ پا فروکنند

آن نامقیدان که در اثبات مطلقند

آب نرفته را زتوهم به جوکنند

در بحرکاینات که صحرای نیستی ست

حاصل تیممی است به هرجا وضوکنند

بیدل دماغ نشئه ندارد گدای عشق

گرنه فلک گداخته در یک کدو کنند